umarım sizi sıkmıyorumdur

   Bu sabah başka, kalktım erkenden çay koydum. “Çay koymak” bence içmeyeceksen dahi insanlık için büyük bir adımdır. Evi uyandırır. Bir ev uyanırsa sokak, bir sokak uyanırsa bir mahalle ve bir medeniyet ayağa kalkar. Yerel bir kelebek etkisi her yönüyle. Bunları demini bardağında almaya çalışan bir bardak çay ile beraber yazıyoruz.    2011 yazı okuduğum bir kitap, Haşmet Babaoğlu yazmış “Haydi Kıralım Hayallerimizi”. Birazdan, yarısına kadar içilmiş kahve bardağımın yıkanmak için beni hep beklediği rafa bakacağım. Umarım oradadır, kaybetmemişimdir. Son zamanlarda değer verdiklerimi kaybetmeyi alışkanlık haline getirdim ve ne kadar can yakıcı olduğunu hayal edemezsiniz. Yeniden gözden geçirmek çok güzel olacak; insanın fikirleri gelişiyor, eminim bu defa çok farklı şeyler göreceğim, anlayacağım.    Kitap temelde ikili ilişkiler, aşk üzerine. İnsan hayatının hayal kırıklıkları ile dolu olduğunu ve aslında bu hayallerin kırılmadan yenilerinin inşa edilemeyeceği fikri üzerine k

Bir yirminci yüzyıl popüler kültür ikonu haline gelen ressam, resimlerinin yanı sıra inişli çıkışlı özel yaşamı ve politik görüşleri ile tanınır. Sanatı,  sürrealist   olarak tanımlanmışsa da kendisi bu tanımı reddetmiştir . (Yazar burada iniş çıkış derken Diego’dan bahsetmektedir.) Özel yaşamının ötesinde başına gelenler de bir dram yumağıdır. Frida altı yaşındayken çocuk felci geçirmiş ve bunun sonucu bir bacağı sakat kalmıştır. Küçük Frida’nın artık yeni bir sıfatı vardır; “Tahta Bacak Frida”. Ancak Frida zamanının kardelenlerindendir ve dönemin en iyi eğitimini veren okullarından birine giderek sanat, edebiyat, felsefe gibi alanlara yönelir. Yaşı 18’e geldiğinde talihsiz serüvenler dizisinin diğer ayağına geçilmiştir. 17 Eylül 1925 (Bandırmalı kardeşlerime buradan kokulu öpücükler gönderiyorum.) günü okuldan eve dönerken bindiği otobüse tramvay çarpar. Kaza sonucu tramvayın demir çubuklarından biri Frida’nın sol kaçasından girip rahmini de parçalayarak leğen kemiğinden

          Askerlik de bitti. Kuradan yedek subaylık çıkınca “goomutanım” olduk onlarca gencin gözünde. Askercilik oynadık bir yıl, en sonunda hissettiğim tek şey; “umarım vatana faydam olmuştur” oldu, soğuk ve resmi bir düşünce. Azıcık üzüldüm ayrılınca tabi, akranlarıma göre şanslı bir yerdeydim, Eskişehir güzel şehir. Buradan tüm akrabalarıma ve ilkokul arkadaşlarıma selam gönderiyorum, gidin, ziyaret edin bu küçük Avrupa şehri görünümlü İç Anadolu şehrini. “Yazmıyorsun bloga hiç!” demişsiniz ama “yazdım ben… aaa gitmemiş mesajlarım :s internetim kötü ondan!?” Şaka bir yana, yazmadım üzgünüm ama sorun bir neden yazmadım. Pazar pazar müzik dinlemedik pek zamandır, şu sıralar elimde caz var dinlerseniz, iş görüşmeleri var giderseniz.  Caz soğuk ama girince alışıyorsun.  Here are the nominees for 27th of March PazPazMüz.  (zarf açma sesleri...) Dingin pazars.

Sizi biraz sıkmaya geldim, zira sabahtan beri aynı şarkıyı dinlenebilecek her saniyedir dinliyor ve söylüyorum. Gün yarına dönmüşken benden yaratıcılık beklemek çok da mantıklı olmayacaktır sevgili dostlarım. Öncelikle bir şeyi aşağıda okuyacağınız kanıtla da ortaya koymak isterim. Ben, kırmızı başlıklı, hala partilere katılamamış olsam da, varım cidden gerçeğim. Her gerçek kız kadar hatalı, kalın kafalı, takıntılı, bilmeceli bulmacalı.. Kalbin işine bak yüzüne bakamaz Ağlar durur sen uyurken tanıdık mı? Tanımadıysak devam edelim; kendimi bildiğimden beri burnumun dikine giden ben, gidiyorum olduruyorum derken istekleri uğruna o koca burnu Michael Jackson ebatlarına getirip sonunda kaybetmiş bulunmaktayım. Oldururken öldürdüm bir şeyleri, birilerini, beni. Bihteri. (İçimdeki çocuğu da ben öldürdüm peder!) Yalnız olamayan böyle mi yapar dersen Anlarım. İyi de bu hiç aklıma gelmemişti ki. Kimse söylemedi kendi yolunda giderken şehirleri de köyleri de yanımdan gelenleri de

Her sigara son nefesle bitecek diye bir şey yoktu. Bazen paketten birini çeker bir öpücük kondurup küllükte unuturlardı. Nefes olmak isterken kül olurdu tekler. Bitince farkederdi tiryaki. Belki konuşurken, belki dalgınlıkla unuttuğu küle bakıp bi an üzülür, sonra bir tane daha öperdi.  Kül uçar, tiryaki kalırdı

 Hayatımdaki ilk karşıt görüşler bir şeyi istersem olup olmayacağına yönelikti. Ananem neriman bir şeyi çok istersem olacağını söylerken, babanem neriman bir şeyi çok istersem olmayacağını savunuyordu. Bana dua etmeyi, inanmayı öğretmiş bu iki insandan hangisine inanacağıma asla karar veremedim. Yaş oldu 25 ben hala bir şeyi isterken büyük bir ikilem içindeyim.   Buraya nereden mi geldim?   Kar yağsın istiyorum. O kar buz gibi düştükçe ısınacakmışım gibi geliyor. Çocukken görmek için bütün kış ettiğim dualar geliyor aklıma. İnsanın bakışları büyümüyor. Şimdi baksam beş yaşında ne göreceksem onu görücem biliyorum ve görürken o küçük kızın içine geri dönüyorum. Sonra tıpkı o küçük kız gibi kafam karışıyor, korkuyorum. Çok isteyince oluyor muydu? Olmuyor muydu yoksa?  Neyse. Hafif kırık hafif havadar bir şarkıyla sizleri baş başa bırakıyorum. Ayrıca çok isteyince oluyor diyenler NERİMAN1, yok olmaz diyenler NERİMAN2 yazıp kendi nerimanını destekleyebilir.  P.s. Kar